سیاه بختی جاده سیاهمزگی را چه کسی سفید می کند!؟/سیاهمزگی قطب گردشگری فراموش شده غرب گیلان

به گزارش بهجت خبر؛ منطقه سیاهمزگی یکی از خوش آب و هوا ترین مناطق غرب گیلان است که علاوه بر بهره مندی از مواهب طبیعی در تولید گوشت، پشم، چای و لبنیات و کرم ابریشم در استان گیلان جایگاه ویژه ای دارد. و حتی پنیر سنتی سیاهمزگی زبانزد همه نقاط کشور بوده تا به حدی که در مقطعی به جهت غفلت برخی مسئولین، در استان همجوار و همچنین مرکز گیلان سعی شد از این فرآورده سنتی خاص کپی سازی و برند سازی صورت گیرد که البته کپی سازی اش کمی ناشیانه بود و بخوبی نتوانست از نام و آوازه این محصول خوشمزه و بنام در فروش محصول کپی شده خود استفاده کند.
امروزه منطقه سیاهمزگی با وجود دارا بودن پتانسیل های فراوان تولیدی و گردشگری همچنان غبار محرومیت بر چهره دارد.
منطقه خوش آب و هوای سیاهمزگی با اینکه دو سه آبشار را به گردشگران هدیه داده اما برای بومی ها نتوانسته درآمد زایی و اشتغال کسب کند.
جاده دسترسی به آبشار که بطول سه کیلومتر در بدترین شرایط است و مسیر آبشار نیز از امکانات خوبی برخوردار نیست و حتی از داشتن سرویس بهداشتی هم محروم است.
شاید اگر بگوئیم سیاهمزگی از ابتدائی ترین امکاناتی که انقلاب اسلامی در جای جای ایران اسلامی ایجاد نموده، بی بهره ست پر بیراه نگفته ایم.
زیرا نبود جاده آسفالته خوب، ضعف برق و عدم آنتن دهی تلفن همراه رنجِ مردمان بومی و گردشگر را برای بهره بردن از مواهب الهی دوچندان می کند تا جائیکه برخی بومیان برای سهولت دسترسی به امکانات زندگی مهاجرت به شهر را تنها راه خلاصی شدن از رنج های مزمن منطقه دانسته اند.
سال گذشته عده ای از جوانان با کمک هم و کار جهادی به پشتوانه اندک توانایی مالی خود درصدد برآمدند تا با سیمان و شن جاده ها را کمی مرمت کنند(روستای مزگده).

اما چقدر می توانند از جان و جیب خود مایه بگذارند؟!
پس وظیفه دولت در قبال این مردم که سالها پای انقلاب ایستاده اند و شهید داده اند، چیست؟
شایسته نیست که در دهه پنجم انقلاب باشیم و عده ای جوان و پیر که از بد حادثه و بی برنامه گی دولت های گذشته شغل کارگری به آنها تحمیل شده و اکنون همان اندک نان بخور و نمیر را از گلوی زن و فرزند خود بگیرند تا جاده ای هموار کنند و بلکه روزها راحت تر بتوانند به خانه های خود برگردند و یا موقع حادثه از حداقل راه دسترسی بهره مند باشند.
جاده سیاهمزگی دیدن نمی خواهد! حتی اگر چشم سر نداشته باشی از تکان تکان های ماشین( حتی اگر ماشین شاسی بلند با شیشه های دودی باشد) به عمق عقب ماندگی منطقه و بیخبری مسئولین شهرستانی در همه ادوار پی میبری.
البته ناگفته نماند اخیرا همان جاده ای که از بدو شکل گیری انقلاب تا کنون یک بار رنگ آسفالت را به خود دیده را با تجهیزات راهداری هموار کردند تا مردمان منطقه یادشان نرود راه رفتن بر جاده خاکی به چه شکل بوده و هست!
هر چند با این کار سیاه بختی از چهره سبز سیاهمزگی پاک نخواهد شد.
براستی مسئولیت بهسازی جاده ها و کمک به رونق گردشگری و ایجاد توسعه و اشتغال پایدار بر عهده کیست؟
چه کسی باید برای زدودن محرومیت از چهره معصوم سیاهمزگی آستین بالا بزند؟
آنچه که مسلم است کاستی ها و نیازها باید از طریق شورای اسلامی و دهیاری به بخشداری و … منتقل و سپس با توجه به اولویت ها در نشست ها و کمیسیون های استانی و شهرستانی بررسی و اقدام شود.
به اقرار شورای اسلامی و دهیاری سیاهمزگی تمامی
مشکلات و کاستی ها به مسئولین محلی و شهرستانی
گزارش شده و حتی بازدیدهایی نیز صورت گرفته اما تاکنون حرکت مثبتی برای برون رفت از مشکلات از طرف مسئولین مشاهده نشده ست.
حرف آخر اینکه سیاهمزگی منطقه فراموش شده در شهرستان شفت است که سالها در رنج محرومیت در حال سوختن است.

انتهای پیام