بحثی پیرامون بحران انتخاب!

به گزارش بهجت خبر؛ یکی از مسائلی که به مرور زمان جامعه را فرا میگیرد و روز به روز بر گستره آن افزوده می‌شود بحران آگاهی در سطح جامعه است. بحرانی که با توجه به دوران مدرنیته و سرعت انتقال پیام و گسترش تکنولوژی، بر حجم و وسعت آن افزوده میشود.
بحران آگاهی زمانی که در یک جامعه گسترش می یابد به همراه خود، هزاران بحران دیگر هم به دنبال می آورد، از بحران های هویتی بگیرید تا بحران های اقتصادی و اجتماعی و…!
فضای بدون صاحب مجازی یکی از ابزار هایی است که بر آتش بحران آگاهی می دمد و اطلاعات سطحی و ساندویچی در اختیار افراد قرار میدهد و موجی را در جامعه ایجاد میکند به حدی قدرتمند، که افراد با دریافت اطلاعاتِ بدون عمق و سند، احساس همه چیز دان بودن میکنند، یک عده هم در این فضا، از این موج ایجاد شده سو استفاده می کنند و هر آنچه را که خودشان دلشان می‌خواهد به خورد مخاطب می‌دهند، نه آن چیزی که به دنبال آن هستیم و یا نیازمان است.
بحران آگاهی، بحران بسیار بزرگ و مخربی است که اگر جلوی آن گرفته نشود دامن همه جامعه را دربر میگیرد.
یکی از پیامد های این بحران بزرگ، سبب بحرانی در جامعه شده است به نام بحران انتخاب!بله، بحران انتخاب…ما همیشه در حال انتخاب کردن هستیم، انتخابی که به ما و جامعه سود برساند.انتخابی که درد هایمان را تسکین دهد و از دغدغه هایمان کم کند.
ما همیشه در حال انتخابیم، در حال انتخاب بین چند چیز مختلف اما در این یادداشت به دلیل نزدیک بودن به ایام انتخابات مجلس شورای اسلامی، به بحران انتخاب در ب‍ُعد سیاسی می پردازیم که فقط یکی از پیامد های بحران آگاهی است.
متأسفانه، عدم آگاهی افراد جامعه برای انتخاب درست سبب شده است که افرادی که کارآمد نیستند و شاخصه های یک نماینده تراز انقلاب اسلامی را ندارند انتخاب شوند، انتخابی نادرست که موجب ایجاد مشکل برای کل جامعه میشود.
مشکلی که نه تنها فقط در یک سال و یک دوره، بلکه امکان دارد تبعات آن که پیامد عدم آگاهی ماست، سالها تاثیر گذار و ادامه دار باشد.
برای جلوگیری از این انتخاب های نادرست و به طور کلی جلوگیری از مشکلات جامعه باید در ابتدا از منفعت های شخصی گذشت.
انتخابی که در آن به فکر گرفتن پست و مقام برای خود یا اطرافیانمان باشیم یا به فکر آبادانی یک قوم و یک بخش خاص باشیم، شاید در مدت زمان کوتاهی ما و یک قوم و گروه خاص را به منفعت برساند اما طولی نخواد کشید که این منفعت ها از بین خواهد رفت یا توسط گروهی دیگر یا توسط حضرت عزرائیل یا توسط آگاهی مردم.
در نتیجه اگر انتخاب هایمان براساس منفعت گرایی باشد، مطمئنا از سر همین بحران آگاهی ست. نکته دیگری که باید به آن توجه کنیم و این بحران آگاهی را ریشه کن کنیم، دانستن وظایف نماینده مجلس است.
مهمترین وظیفه نماینده مجلس قانونگذاری است، قانونی که به نفع مردم و به طور کلی کشور باشد. قانونی که کشور را به لبه پرتگاه و ورطه نابودی نکشاند و مردم را به سختی نیندازد.
وظیفه اش این است که همیشه در بین مردم باشد و خود را وامدارشان بداند، همانطوری که قبل از رای اوردن به مردم احترام می‌گذاشت، با همان شدت و حدت.
وظیفه نماینده این است که دولت را وادار به کار کردن کند، آنهم برای همه مردم، نه فقط برای قشر و جناحی خاص. وظیفه اش این است که حق و حقوق ملت را مطالبه کند و…
اما گاهی اوقات بحران آگاهی وظایف نماینده مجلس را از خاطرمان میبرد و باور های غلط را جایگزینشان میکند.باید باور کنیم که وظیفه نماینده مجلس فقط توجه به اطرافیان و شخص خاص نیست!
باور کنیم که وظیفه نماینده مجلس ایجاد شغل برای عده ای خاص نیست!
باور کنیم وظیفه نماینده مجلس فقط یا اصلا آسفالت خیابان نیست!
باور کنیم وظیفه نماینده دفاع از حقوق دولت به خاطر وابسته بودن به جناح دولت نیست!
و هزاران باورهایی که باید باور کنیم که باور هایمان در اشتباه است.
بسیاری از کاندیداهای انتخابات مجلس از همین باور های نادرست ما سواستفاده میکنند برای جمع آوری رأی و جلب توجه.
متاسفانه برخی کاندیداهای مجلس از این موج بحران آگاهی استفاده میکنند و وعده های خاص و شخصی میدهند که احساسات افراد را به وجد بیاورند تا رای افراد را بدزدند. بله، دزدی کنند.
این کار نوعی دزدی است، و کاندیدای انتخاباتی که با وعده های شخصی و پولی و پلویی از این عدم آگاهی استفاده کنند دزدی کرده اند.
برای انتخاب درست و اینکه از ما دزدی نشود و از سرقت در امان باشیم، باید سطح آگاهی را افزایش دهیم، باید شاخصه ها و ابعاد مختلف را در نظر بگیریم، باید گذشته کاندیداها را بررسی کنیم، باید وعده های صادق را از ناصادق تشخیص دهیم، باید اطرافیان کاندیداها را ببینیم و بررسی شان کنیم، باید وعده های پولی و پلویی را از وعده های خدایی و عملی تشخیص دهیم.

برای اینکه روستا و شهر و استان و در نهایت کشوری قدرتمند از همه ابعاد داشته باشیم راهی نداریم که خودمان را قوی کنیم، تشخیصمان را، آگاهی مان را.
اگر قوی شویم، آن وقت است که با خیالی آسوده رأی میدهیم و مطمئنیم که رأی مان درست است و میتوانیم به آینده امیدوار باشیم، آن هم امیدی که به حقیقت تبدیل خواهد شد. در غیر اینصورت فقط باید وعده بشنویم و فقط بشنویم‌.

انتهای پیام