آموزش مجازی و چالش های آن!

به گزارش بهجت خبر؛ برایتان اتفاق افتاده بخواهید به یک نفر که قدرت بینایی اش را از دست داده و گوش هایش سنگین است مطلبی را بفهمانی ؟ سخت است، نه؟حالا اگر شک داشته باشی که طرف مقابلت واقعا کور و کر است یا وانمود میکند، خیلی سخت تر می شود. نه؟
آموزش انلاین و مجازی دقیقا همین است؛ طرف مقابلت می گوید میکروفنم مشکل دارد، ویکم هم نقص دارد و فعال نمی شود.راست می گوید یا نه؟ خدا داند؛ دروغ که در این جامعه نهادینه شده است! و تو چاره ای نداری جز قبول کردن بهانه های او.

هر یک دقیقه هم پیام متنی میفرستد که صدا ندارد یا با کیفیت پایین دریافت می کند. با تجربه ی شیطنتی هم که از سال قبل از او در ذهن داری، دو دلی که باور کنی یا نه.
باید درس بدهی به مخاطبی که نمیدانی خواب است یا بیدار، در واتساپ و اینستاگرام می چرخد یا با دوستانش چت می کند.
ناگزیری مثبت اندیشی کنی و به درس دادنت ادامه دهی. اما دلت با این نوع تدریس همراهی نمی کند.
حتی ثانیه ای اگر ساکت شوی فورا از آن طرف سیستم صدای دانش آموزان بلند می شود که: ا ، ما صدا نداریم ، اینترنت ما ضعیف شد، … مجبوری یک نفس حرف بزنی، جای مباحثه و پرسش و پاسخ نیست؛ حجم مطالب بسیار بالا، غیر کاربردی و بی خاصیت اکثر کتب درسی ، مجبورت می کند در فکر تمام کردن کتاب در مهلتی مشخص باشی. و متکلم وحده شوی.
کلاس تمام می شود در حالی که تارهای صوتی و حنجره ات ملتهب شده و با چندین سرفه نمی توانی خلطهای چسبیده در گلو را از جا بکنی.
ساعت یک بعد از نیمه شب است. پبام یک دانش آموز را روی گوشی مشاهده می کنی! با اینکه قبلا گفته ای بعد از ساعت ۱۴ پیامی ارسال نکنید، التماست می کند یک فرصت کوتاه به او بدهی تا تکلیفش را ارسال کند. دلت نمی آید بگویی نه. یک هفته وقت داشته و بی خیال بوده. باز هم میگویی «اشکال نداره تا فردا بفرس.»
اما. فردا پدرش زنگ میزند مدرسه و می گوید : فلان معلم نیمه ی شب به پسرم استرس وارد کرده است و از او تکلیف خواسته!!!اینجاست که دلت می خواهد وجدان و عاطفه رو ببوسی و دور بیندازی.
اینها همه، گوشه ای از هزاران دردسر آموزش آنلاین برای من معلم است. در خانه مزاحم خانواده هستی که مبادا سرو صدایشان موجب اخلال در آموزش شود. امتحاناتی که نمی دانی چه کسی جواب داده است، صدها عکس نوشته ای که دانش آموز فرستاده و مجبوری از دریچه کوچک موبایل چشمانت را کور کنی و تصحیح نمایی.
وهزینه ی سرسام آور اینترنت، استهلاک گوشی و لپ تاب و تبلت و …
برای منی که معتاد تدریس و دانش اموز و مدرسه هستم ، تدریس مجازی شبیه بوییدن گل های مصنوعی، هست برای من که با نوجوانان پر شور و نشاط سرو کار داشته ام، گفت و گو با دانش آموز از پشتِ «شیشه یِ چند جداره یِ زندانِ آموزشِ آنلاین «،بیشتر یک زجر و تنبیه است تا تدریس .
خستگی این چند ماه مجازی، بیش از خستگی ده ها سال تدریس حضوری در کلاس های چهل نفره ی مدارس سنوات قبل است.
اما شما، بله شما خانواده ی محترم، ناجوانمردانه قضاوت میکنی و می گویی: معلم ها در خانه نشسته اند و حقوق می گیرند!!
شما مادر گرامی؛ فکر کنم به خوبی به زحمت و تلاش معلمان پی برده ای و شغل طاقت فرسای انان را حداقل در این سه ماه تجربه کرده ای ، این را از فایل های صوتی سراسر پرخاش و ناسزا که نثار فرزندت میکنی و در فضای مجازی انتشار می دهی، می شود فهمید! از آتش زدن کتاب فرزند در حیاط خانه!
پس اگر دوباره مدرسه ها باز شد، حتما یک سر به مدرسه ی فرزندت بزن و معجزه ی معلم و اوج عاطفه و ارامش و بردباری انسانی او را در کلاس فرزندت به تماشا بنشین. و اگر غرورت اجازه داد، احترامش را نگه دار و بر دستانش بوسه بزن.
یاحق