تغییر یعنی اعتراض به وضع موجود اقتصادی/ برای ساختن موشک‌های اقتصاد باید قیام کرد

به گزارش بهجت خبر؛ محدثه فردی در یادداشتی نوشت: این روزها همه از انتخاباتی سخن می‌گویند که برخی ها ناامید از تغییر وضع موجودند و برخی ها امیدوار به «تغییر» وضع موجود اقتصادی.
دسته اول که از «تغییر» وضع موجود ناامیدند تنها راهکار ناامیدی را، نشستن و تلاش نکردن برای آینده خود می بینند تا شاید این گونه مراتب اعتراض خود را علنی کنند و دسته دوم کسانی هستند که از وضع موجود اقتصادی امروز گله‌مندند و آن را محصول اعتماد مردم در دوره های مختلف انتخابات به گفتمان سرمایه داری می دانند و تنها راه نجات کشور را قیام برای «تغییر» وضع موجود تلقی می کنند.

هر دو دسته یک وجه مشترک دارند هر دو از شرایط حال حاضر گله مندند اما تفاوت آنها در تلاش برای «تغییر» یا منفعل برای نشان دادن انتقاد و اعتراض است، هر دو دسته از اقتصاد سرمایه داری ضربه خوردند و قربانی سیستم فکری اشرافیگری شدند؛ سیستم فکری اقتصاد سرمایه داری که در این سال‌ها برای جلب رای مردم با ورود به مسائل سطحی فرهنگ بستر را برای رسوخ به مسائل عمیق اقتصاد کشور فراهم کرد که حاصل آن کوچکتر شدن سفره‌های اقتصاد و ناامید شدن مردم و جوانانی‌است که در سایه غفلت معتقدین به اقتصاد سرمایه داری روزگار می گذرانند و تنها راه بهبود وضعیت کشور را معطل کردن اقتصاد ایران به تصمیم دنیای غرب می دانند. معطل کردنی که سالها از او می‌گذارد و نه تنها ثمری نداشت بلکه روز بر روز بر دایره اقتصاد کشور زنجیر خستگی و ناامیدی تحمیل کرد.
حالا وقت آن است که تصمیم بگیریم برای «تغییر» وضع موجود قیام کنیم یا تنها با منفعل بودن نقش اعتراضی به خود بگیریم؛ آیا نقش اعتراضی گرفتن منجر به تکرار سیستم سرمایه داری اقتصادی در کشور نخواهد شد؟! آیا تکرار انتخاب سیستم سرمایه داری اقتصادی منجر به کوچکتر شدن سفره‌های کوچک شده مردم و کارگران و فرهنگیان و کارمندان نخواهد شد؟!
بیاییم به تاریخ به عنوان منبع عبرت آموز بنگریم، ببینیم در طول تاریخ کسانی که منفعل بودند موفق به تغییر شدند یا کسانی که برای «تغییر» قیام کرده و از هیچ تلاشی دریغ نکردند پیروز شدند؟!
برخی‌ها رای ندادن را بستر نشان دادن اعتراض خود تلقی می کنند اما در سطح کلان رای ندادن یعنی «آری به وضع موجود اقتصادی!» که این یعنی عدم نشان دادن گله‌مندی و عدم تلاش برای «تغییر». امروز اقتصاد ایران بیمار است برای بهبود بیماری حتی اگر یک درصد هم امید وجود داشته باشد باید برای آن یک درصد جنگید نه اینکه که به حال خود گذاشت تا جان شیرین را از دست بدهد، سوال اینجاست حالا که برای «تغییر » وضع موجود اقتصادی، امید وجود دارد نباید برای همان درصد کم هم تلاش کنیم و بجنگیم و با صدایی رسا فریاد بزنیم که ما با تلاش برای «تغییر»، اعتراض خود را به وضع موجود اقتصادی، اقتصاد اشرافی‌گری و یا اقتصاد سرمایه داری اعلام می کنیم؟!
نشستن و منفعل بودن ثمرش آسیب دوباره به سفره های کوچک شده ماست اما تلاش برای «تغییر» امید ایجاد می کند و امید یعنی همان معنای حقیقی زندگی. این روزها بی‌درنگ به یاد نخبه بزرگ دانشگاهی اوایل انقلاب، یعنی «حسن طهرانی‌مقدم» می‌افتیم که چگونه در روزهایی که حتی سیم خاردار هم نداشتیم با اعتماد به دستان خالی و اراده محکم خود و هم دانشگاهی هایش چنان محکم ایستاد و موشک‌‌های دفاعی را روانه سرزمین دشمن کرد؛ آیا امروز نمی توان برای تلاش به «تغییر»، موشک‌های اقتصادی امید آفرین ساخت و با همان دستان خالی، تحریم های ناجوانمردانه دشمن را خنثی کرد؟! به قول شهید طهرانی مقدم «تنها انسان های ضعیف به اندازه امکاناتشان کار میکنند» انسان های قوی؛ انزوا و انفعال را برای تغییر انتخاب می کنند یا قیام برای انتخاب تفکری که معتقد است با دستان خالی نیز می توان موشک اقتصادی ساخت و روانه سرزمین دشمن کرد؟! امروز باید برای «تغییر» قیام کرد نه قهر! چرا که تنها راه بهبود سفره های کوچک شده ما قیام برای «تغییر» است و این یعنی هر ایرانی یک رای و هر یک رای، یک انتخاب درست!

انتهای پیام